Rozdział 11

Mama stanęła w drzwiach. Ręce splotła ,jej szklane oczy patrzyły się w sufit. Staliśmy wszyscy, czekając na czyjś ruch….najbardziej na ruch Rafała. Wolnym krokiem mama wyminęła mnie, i podeszła do szpitalnego łóżka. Dotknęła jego dłoni. Ale on patrzył się tylko pustymi oczami na czubek jej głowy.

-Dlaczego on nam to zrobił! Dlaczego! Jesteś tchórzem słyszysz ! Wy wszyscy jesteście! Przecież miał mnie, dlaczego wybrał śmierć! Zostaw go! On chce być sam nie widzisz woli gapić się w ścianę zamiast w nas.

-Mirando nie mów tak. To twój brat

-Nie mamo. To już nie jest mój brat. To obcy człowiek, teraz już obcy.

Skręcałam krętymi korytarzami szukając wyjścia. Szłam wyprostowana, bez żadnego wyrazu, poczułam się obojętna na wszystko. Nic już się nie liczyło, Rusti razem ze swoją pamięcią zabrał wszystko co miałam. Nic dla mnie nie zostawił .

Stałam na środku placu znajdującego się przed budynkiem szpitala. Ludzie wychodzili i wchodzili do budynku. Czułam w sobie obojętność  i złość  Miałam jej mnóstwo. Tylko że ta złość była też obojętna . Po chwili zaczęłam krzyczeć . Tak głośno , że echo poniosło mój krzyk parę mil dalej.

Łzy skapywały po policzkach, a razem z nim mój makijaż, moja miłość , mój brat, i moje życie.

-Twoja złość z pewnością mu  nie pomoże – znajomy głos dochodził do mych uszu, tak bardzo chciałam aby sobie poszedł.

-Nie obchodzi mnie to – odrzekłam z powagą.

-Przestań pieprzyc Miranda. Zachowujesz się w tym momencie bardzo egoistycznie. Nie myśl tylko o sobie.

-Jak śmiesz.

-Co jak śmiem ? Twój brat leży w szpitalu stracił pamieć  nie ma pewności nawet, że nazywa się tak jak mu mówią. A ty się wściekasz bo, co? bo cię nie przytulił, bo się tobą nie zainteresował ? Śmieszna jesteś. Powinnaś go wspierać. Powinnaś próbować zburzyc  mur który on postawił. Nie kopie się leżącego, a ty to właśnie robisz. Bo Kamil leży, na samym początku swojego nowego życia. Zrozum to wreszcie, on nigdy nie wróci do tego co było przed wypadkiem. Krzyczysz że, cię zostawił, że przecież miał ciebie. Ale coś go skłoniło, coś stanęło mu na przeszkodzie porozmawiania z tobą…Może poszukaj tu odpowiedzi, a nie w jego pustej pamięci.   . I jeszcze jedno , dlaczego obwiniasz go za to , że  Alicja go zdradziła ze mną ?

-Nie obwiniam go za to

-Obwiniasz

-Nie, obwiniam go za to, że mi o tym nie powiedział

-Miranda Chryste panie! A może , to nie było dla niego Proste. Może wstyd mu było że został oszukany przez kobietę ! Czasem, jest nam bardzo trudno mówić o niektórych rzeczach. Każdy ,ma gdzie indziej postawioną granicę. Inni , nigdy się z nią nie stykają, ale są też tacy, którzy są na jej styku.  miałem kiedy dowiedziałem się , że jest dziewczyną twojego brata, to nie wstyd, że zdradziłem najlepszego przyjaciela, Ale smutek, że już więcej nie usłyszy ode mnie komplementu . A to oznacza, że  przekroczyłem granicę. I o mały włos, nie zniszczyłem najlepszej rzeczy jaka mi się w życiu przytrafiła.

Uważaj Miranda, bo jeszcze chwila,   a odczujesz tę samą stratę ale podwójnie. –Boże , stałam tam w osłupieniu. Plecy Kamila oddalały się od miejsca naszej rozmowy. Nie mogłam złapać tchu. Oczy zaszły mi łzami . Podeszłam do jednej z ławek, lekko siadając ukryłam twarz w dłoniach. Ta prawda bardzo bolała. Ale należało mi się. Wszystko ja zepsułam, wszystko. Wziełam do ręki garstkę kamyków wypełniających drogę przed wejściem, i  z całej siły rzuciłam nimi o ławkę na której siedziałam, popatrzyłam ze łzami w oczach na szpital i pobiegłam, jeszcze nie wiedząc dokąd.